Toen mijn ouders uit elkaar gingen op mijn 10^e en alles wat daarbij kwam kijken, ben ik voor iedereen gaan zorgen. Mijn eigen belang hierin was dat ik bang was alleen achter te blijven, dus ik ging maar met iedereen contact houden. Je kan wel zeggen dat ik ‘please’-gedrag aanleerde om zo iedereen maar tevreden te houden.

Zo ging ik nadat ik het Gymnasium had afgerond direct studeren, omdat dat van mij verwacht werd. Terwijl ik eigenlijk liever een tussenjaar had willen nemen om bij te komen van alles wat er rond de scheiding en de jaren erna gebeurd was. Het Gymnasium volgen en afronden was iets wat ikzelf super graag wilde. Studeren was ik nog niet echt aan toe, maar om er toch maar wel het beste van te maken, besloot ik Theater-, film- en televisiewetenschap te gaan studeren. Iets wat ik enorm leuk vond.

In mijn tweede jaar van mijn studie kreeg ik de ziekte van Pfeiffer. Ik ben er toen zo goed en zo kwaad als ik kon mee om gegaan, maar ook daarin was ik bang alleen achter te blijven. Zo had ik net een vriendje, was ik volop aan het stijldansen en vrienden aan het maken bij een dansvereniging. Ik nam te veel hooi op mijn vork en bleef doorgaan in plaats van te luisteren naar de signalen die mijn lichaam me gaven. Gelukkig was ik na een jaar zo goed als herstelt, voor zover ik toen kon waarnemen en voelen bij mezelf.

Stijldansen was mijn lust en mijn leven, niets maakte meer gelukkig dan dat. En tegelijkertijd ook ongelukkig. Dansen met m’n ex-vriend was een hele uitdaging. Wat ik op dat moment wilde bereiken binnen de danswereld en alles wat er om me heen werd gezegd, liet ik voorgaan op de pijn en de gevoelens die ik toen had.

Toen ik was afgestudeerd, werd het tijd om te gaan werken. Voordat ik dat daadwerkelijk ging doen, heb ik wel gehoor gegeven aan mijn eigen verlangen om een aantal maanden in Azië te reizen. Maar ook hierin liet ik me weer beïnvloeden door mijn omgeving. Ik ging niet naar India, wat ik het liefst wilde, maar naar andere landen, omdat het daar veiliger was en familieleden daar ook geweest waren. En ik ging niet alleen, maar met een vriendin.

Na die reis ben ik gaan werken. In zes jaar tijd heb ik acht verschillende werkgevers gehad en was ik gestart en gestopt met het opzetten van een bedrijf. Nergens voelde ik me op mijn plek, kon ik mijn talenten inzetten en werd ik naar waarde betaald. Ik was niet gelukkig in wat ik deed.

Toen in 2018 er chronische stress bij me werd geconstateerd, gaf mijn lichaam weer een groot signaal aan mij dat ik opnieuw naar mijn kern moest gaan luisteren. Inmiddels is de chronische stress verdwenen, luister ik veel beter naar mezelf (and still learning more and more every day!) en leef ik trouw naar mijn kernwaarden: natuur, groei, eigenaarschap, family first en verbinding.

• dat ik me zo inleef in anderen dat ik bij het minst of geringste zit te huilen voor de televisie.
• dat ik smelt als ik baby diertjes zie.
• dat ik een enorme theeleut en chocolade fan ben.
• dat ik al flink de wereld rond gereisd heb: Kenia, Tanzania, Nepal, Tibet, Thailand, Maleisië, Singapore, Vietnam, Cambodja, Java, Sint-Maarten.
• dat ik via dansen en zingen mijn emoties uit.
• dat ik 6 jaar aan wedstrijdstijldansen heb gedaan, waarbij ik ook in het buitenland deelgenomen heb aan wedstrijden.
• dat ik in 3 weken de Atlantische Oceaan over ben gezeild.
• dat ik het heerlijk vind om te kamperen, wandelen en fietsen in de natuur.
• dat ik meerdere hoofdrollen heb gehad in amateur musicals en theaterstukken.
• dat ik ervan houd om lekker gek te doen met m’n lieve vriend Thijs.